SCIENCE FICTION

 

Ik heb de hoofdrol in een goedkope science fiction film. De kwaliteit van de film is zo beroerd dat als je goed kijkt je de planeten aan touwen ziet hangen. In een lelijk en tergend traag ruimteschip pruttel ik door een zwarte massa.

​

Tijdens het vliegen wordt het lichtzwart en dan weer donkerzwart, soms lekker glanzend en soms dof en ik kan daar van genieten als ik erop terugkijk. Ik probeer in een zo recht mogelijke lijn vooruit te vliegen. De motor gaat regelmatig kapot en dan draai ik puur op gevoel aan wat schroeven en druk ik op wat knoppen. 

​

Vaak krijg ik hem weer aan de gang maar nog vaker blijf ik gewoon een tijd op zo’n zwarte plek hangen, die ik niet op een kaart zou kunnen aanwijzen. De andere reden dat het nooit opschiet is dat ik steeds onverwachts planeten tegenkom en dan kan ik het niet laten om aan ze te zitten en een stukje op ze te lopen. Het water, het zand en de stenen; elke planeet is zo anders dan de anderen. In elke steen zit een verhaal en wanneer ik de stenen anders neerleg verandert de muziek op de planeet en dit vind ik eindeloos fascinerend. Ik vergeet dan wie ik was buiten dit heelal en vanaf elke nieuwe planeet zie ik weer nieuwe planeten. Daarom kan ik het ook niet laten om mijn rol steeds een beetje te veranderen. De regisseur wordt woedend wanneer hij het ziet, maar meestal is hij dronken en heeft hij het toch niet door.

​

Lou Patat 

​